R.I.P. Dada Masilo 1985 - 2024
Met pijn in ons hart deelt de P.A.R.T.S.-gemeenschap het tragische nieuws van het overlijden van Dada Masilo, de gevierde Zuid-Afrikaanse choreograaf en inspirerende danseres die niemand onberoerd liet. De afgelopen jaren bouwde ze vanuit haar thuisbasis Johannesburg een indrukwekkend oeuvre op. Ze toerde langs de belangrijkste internationale podia en festivals en ontving talloze onderscheidingen.
In haar werk wist ze haar Afrikaanse achtergrond en verhalen te verbinden met grote klassiekers uit het westerse repertoire, zoals Giselle, Swan Lake, Hamlet, ... en gaf ze deze een nieuwe betekenis. Ze was een moedige en onbevreesde vrouw die haar positie als kunstenaar gebruikte om aandacht te vragen voor ongelijkheid, machtsstructuren en patriarchaat in haar land. Ze pleitte voor genderidentiteit en vrouwenrechten en wist daarmee haar energieke dans te verbinden met universele sociale thema’s. In de laatste dagen van haar leven werkte ze nog aan een nieuw stuk over familierouw en verlies.
Dada Masilo is veel te jong overleden, op 39-jarige leeftijd. Haar carrière, die in een stroomversnelling zat, kwam abrupt en tragisch tot een einde. Masilo trok voor het eerst de aandacht van de danswereld als elfjarige in 1996, toen ze werd uitgenodigd om te dansen voor koningin Beatrix van Nederland. Ze volgde haar opleiding aan de National School of the Arts in Braamfontein en behaalde daar haar diploma in 2002. Gedreven door een honger naar leren en verbeteren, volgde ze verschillende opleidingen in Europa en de VS en nam ze ook deel aan de audities voor P.A.R.T.S. We zijn vereerd dat ze deel uitmaakte van Generatie VII, een zeer toegewijde groep studenten die kritisch betrokken waren bij wat hun docenten aanboden. Zo ook Dada, die na drie jaar de school verliet om haar droom in Zuid-Afrika na te jagen. Over die keuze zei ze het volgende: “Als ik in Europa was gebleven, had ik nooit het soort werk gemaakt dat ik nu maak, omdat het daar zo veilig is en iedereen kalm blijft. Ik wil werk maken met een scherpe rand,” vertelde ze in een interview met de Zuid-Afrikaanse criticus Mary Corrigall (volledig interview te vinden in P.A.R.T.S. - 20 Years, 50 Portraits, 2016).
Haar werk laat een onuitwisbare indruk achter in het dansveld in Zuid-Afrika en daarbuiten. Haar artistieke invloed blijft voortleven in de voorstellingen die ze creëerde en de vele kinderen en jongeren die ze genereus introduceerde in de kunst van de dans, die ze als geen ander beheerste. Ze zal door velen enorm gemist worden.
Onze gedachten zijn in de eerste plaats bij haar familie, vrienden en geliefden. We denken ook aan iedereen binnen de P.A.R.T.S.-gemeenschap die het voorrecht had om met haar te dansen en werken, en haar artistieke voetsporen heeft gevolgd nadat ze Brussel had verlaten.
_
I remember Dada first and foremost as an exceptionally talented dancer who marvelled because of the surprising and singular artistic trajectory she achieved after school. She pioneered within the artistic context of South Africa and as a woman, which is surely unique and far from evident. I will not forget how her seemingly timid appearance transformed into an incredible force once she took the stage. Despite all her achievements, she still considered herself a dancer first and foremost because that was what she loved doing. Somehow I recognise myself in that: that unconditional passion for dance as the most beautiful language there is to bring people together and spread it across the world. Dance as a language that connects the past with the future by moving unconditionally in the now. Dance as a language that invites ‘celebration, mourning and reflection’.
- Anne Teresa De Keersmaeker (director)
_
Dada had an immense hunger for learning and was someone who gave a lot back to the community. Like no other, she could combine her sharp dance skills with an infectious stage presence. In the theatre workshops (I remember wonderful work with Shakespeare texts led by the now world-famous Tiago Rodrigues), she excelled in wit, insight, and interplay.
- Theo Van Rompay (former deputy-director)
_
Foto: David Bergé
